Kako rešiti narastajuću potrebu za parkiranjem u centralnoj gradskoj zoni, a istovremeno misliti i o pešacima, osobama sa invaliditetom, roditeljima sa kolicima, biciklistima? Svedoci smo svojevrsnog “zagađenja” javnih saobraćajnih površina koje su okupirane parkiranim automobilima.
Porastom izgradnje stambenih kapaciteta u centralnoj gradskoj zoni ostavlja se mogućnost i neograničenog apliciranja za preplatne karte za parking mesta na ulici. Kada se nakon toga i pomene ukidanje parking mesta radi širenja pešačke staze ili izgradnje biciklističke staze, svi ti građani od Grada traže alternativu, kao da im je parking mesto bilo maltene zagarantovano kupovinom nekretnine.
Ovakvom praksom dolazimo u takozvani status kvo, gde “nije moguće ukidanje parking mesta”, jer nijedna politička opcija nije spremna na ovaj potez zbog gubitka glasova.
Čak i izgradnom javne garaže, nailazi se na ogroman otpor, jer se čak i subvencionisano garažno mesto mora naplatiti po višoj ceni od uličnog, koje je sad manje od 5 evra mesečno.
U novobeogradskim blokovima na unutarblokovske parkinge raste pritisak za parkiranjem od strane poslovnih korisnika, tako da stanari nemaju dovoljno mesta da parkiraju.
Gradske vlasti su se “solomonski” dosetile i napravile od zelene površine ogroman parking kapaciteta 1000 parking mesta duž Bul. Zorana Đinđića, i po socijalnoj ceni pozvale poslovne korisnike da ih koriste. Problem i dalje ostaje, jer se unutarblokovski parkinzi i dalje koriste za parkiranje zaposlenih, koji ne žele da plate parkiranje.
Rezultat je podizanje temperature tokom letnijih meseci zbog velikih asfaltnih površina, smanjena bezbednost saobraćaja i nerešen problem parkiranja.
Blokove koji su bliži centru i gde ima dosta poslovnih sadržaja bi trebalo zonirati, i tako redukovati pritisak i smanjiti saobraćajne gužve. Opet, politički teška odluka, koja donosi nezadovoljstvo vozača.